Het gebeurt niet vaak dat de leider van een piano trio niet de pianist maar de bassist is maar hier is dat wel het geval, Giuseppe Millaci is leider en contra bassist. Hij is geboren in Sicilië in 1988, maar woont sinds 2000 in België, in 2016 vormde hij zijn Vogue Trio met de Franse pianist Amaury Faye en de Belgische drummer Lionel Beuvens. Dit is hun vierde album op Hypnotic Rec. na twee studio albums en een live opname, hij richtte het label op in 2016 samen met geluidstechnicus Jonas Verrijdt. Het album begint met “Proemio” oftewel voorwoord in het Latijn, geschreven door Millaci die garant stond voor de helft van de tien nummers op dit album. Het hele album ontrolt zich als een verhaal, het eindigt dan ook met de titel “Happy End”. In “Proemio” wordt al duidelijk dat Millaci de leider is, het nummer is namelijk een bassolo waarin Millaci zijn klasse tentoon stelt.

“Where everything began” is het volgende nummer, Anaury Faye laat hier duidelijk horen dat hij zelf ook leider is van zijn eigen groep, heerlijke zwoele klanken weet hij te ontlokken aan zijn klavier. Op vallend is ook de belangrijke rol van de bas, vrij vooraan in het geluidsbeeld. Het blijft toch een mirakel dat een van de bekendste jazzformaties, het pianotrio toch elke keer de luisteraar weet te verrassen door vormgeving, interpretatie en natuurlijk de persoonlijkheid van de onderscheidene leden. Ook hier is dat wederom het geval, er is openheid en vrijheid, misschien mede doordat de pianist hier niet de leider is, maar het sprankelende en de directheid van de muziek is toch hoofd oorzaak waarom dit bas- piano- drum trio zichzelf weet te bewijzen in de zeeën van concurrentie, bijzonder is ook dat ze zich niet hebben aangesloten bij de talloze navolgers van het uiterst succesvolle stramien van EST.

Behalve de composities van Millaci is er “Bad Fortune” van Lionel Beuvens, een intrigerend werk met fraaie interacties tussen de drie muzikanten. ”Storm” is een compositie van het trio, “Time Waits” is een nummer van Bud Powell dat hier een geweldige bewerking krijgt, dat geldt eveneens voor de klassieker “Beautiful Love” van Wayne King, Victor Young en Egbert Van Alstyne) uit 1931. Het titelnummer ”Double Portrait”, een verwijzing naar double bas oftewel contrabas, het is dan ook een bassolo. “Sunset in Galway Bay” is eveneens een solo voor de bas met gestreken werk maar ook pizzicato, sterk. Het album wordt besloten met zoals gezegd het toepasselijke “Happy End”, een lichtvoetig en vrolijk stuk en een perfecte afsluiting van een bijzonder geslaagd album, ondanks 4 albums voor mij een tot nu toe gesloten boek deze groep, gelukkig is daar nu en eind aan gekomen. Mochten ze in de buurt optreden, mis ze niet !

Jan van Leersum.